Ναρκωτικές ουσίες και η ιστορία τους

Στη πραγματικότητα οι ναρκωτικές ουσίες είναι πολλές, μερικές από αυτές είναι πιο γνωστές από άλλες όπως το αλκοόλ. Ποια είναι όμως η ιστορία μερικών από αυτές; Κάποιες έχουν μακρά ιστορία εφόσον από τα πρώτα χρόνια του ανθρώπινου πολιτισμού έχει αποδειχτεί η ύπαρξη αυτών των ουσιών ή παραπλήσιων προϊόντων. Ενώ άλλες πολύ πιο πρόσφατες.

Ας ξεκινήσουμε από το αλκοόλ. Από την αυγή του αιγυπτιακού πολιτισμού υπήρχαν ποτά που ήταν προϊόν ζύμωσης (δηλαδή αλκοολούχα ποτά), στη Κίνα το 7000 Π.Χ. έχουν παρατηρηθεί στοιχεία τα οποία δίνουν αποδείξεις που δείχνουν ότι νεολιθικοί άνθρωποι κατανάλωναν οινοπνευματώδη ποτά. Αργότερα το 3000Π.Χ. με 2000 Π.Χ. στην Ινδία θα δημιουργηθεί ένα ποτό, το λεγόμενο «σούρα» το οποίο θα παρασκευάζετε από απόσταξη ρυζιού. Στη Βαβυλώνα λατρευόταν η θέα του κρασιού από το 2700Π.Χ. άρα για να υπήρχε θεά του κρασιού θα υπήρχε και κρασί. Ερυθρόδερμοι πολιτισμοί κατά την προ-κολομβιανή εποχή (δηλαδή πριν από την άφιξη του Χριστόφορου Κολόμβου το 1492 στην Αμερική) κατανάλωναν αλκοολούχα ποτά. Στη περιοχή των Άνδεων αλλά και στη νότια Αμερική παράγονταν αυτά τα ποτά που είχαν υποστεί ζύμωση οι πρώτες ύλες αυτών ήταν καλαμπόκι, σταφύλια ή μήλα και ονομαζόταν «τσίκα». Ωστόσο η πρώτη καταγεγραμμένη παραγωγή αλκοόλης από απόσταξη οίνου έγινε από τους αλχημιστές της Σχολής του Σαλέρνο το 12ο αιώνα. Το 16ο αιώνα η χρήση του αλκοόλ ήταν διαδεδομένη για τις ιατρικές και απολυμαντικές τους ιδιότητες και ονομάζονταν «οινόπνευμα». Στης αρχές του 18ου αιώνα, το Βρετανικό κοινοβούλιο θέσπισε ένα νόμο που ενθάρρυνε τη χρήση δημητριακών για την παρασκευή αποσταγμένων ποτών. Το αποτέλεσμα αυτού του νόμου ήταν ότι τα φθηνά ποτά κατέκλισαν την αγορά της Βρετανίας και έφτασαν στο απόγειο της κατανάλωσης αλκοόλ στα μέσα του 18ου αιώνα. Στη Βρετανία, η κατανάλωση τζιν έφτασε τα 81 εκατομμύρια λίτρα και ο αλκοολισμός εξαπλώθηκε ευρέως και μαζί του όλες οι δυσάρεστες συνέπειες. Ύστερα από αυτό το 19ο αιώνα έφερε μια θετική αλλαγή στη στάση των πολιτών απέναντι στο αλκοόλ λόγο του αντιαλκοολικού κινήματος το οποίο προωθούσε την εγκρατή χρίση του. Κίνηση που τελικά αποτέλεσε μια ώθηση για την πλήρη απαγόρευσή του. Το 1920 θεσπίστηκε ένας νόμος από τις ΗΠΑ ο οποίος απαγόρευε την παρασκευή, την πώληση, την εισαγωγή και εξαγωγή των οινοπνευματωδών ποτών. Αποτέλεσμα αυτού ήταν να καταγραφεί ραγδαία αύξηση του παράνομου εμπορίου αλκοολούχων ποτών μέχρι που το 1933, άρθηκε η απαγόρευση του αλκοόλ. Σήμερα η κατανάλωση αλκοολούχων ποτών είναι νόμιμη στης περισσότερες χώρες τους κόσμου. Αντιθέτως άλλες πιο βαριές ναρκωτικές ουσίες όπως η κρυσταλλική μεθαμφεταμίνη και οι περισσότερες ευτυχώς παραμένουν παράνομες.
Οι χρήστες κρυσταλλικής μεθαμφεταμίνης και μεθαμφεταμίνης κάνουν χρίση της ουσίας εισπνέοντάς τη, καπνίζοντάς τη ή με τη χρήση σύριγγας. Επίσης υπάρχουν και χάπια από τα οποία οι χρήστες παίρνουν μικρές δόσης αυτής της ουσίας. Η κρυσταλλική μεθαμφεταμίνη είναι μια μορφή μεθαμφεταμίνης. Η εξωτερική εμφάνιση της είναι η εξής : μοιάζει με μικρά κομμάτια γυαλιού ή με λαμπερά ασπρογάλαζα κομμάτια πέτρας. (φωτογραφία δεξιά)

Η ιστορία της μεθαμφεταμίνης με σχέση την ιστορία του αλκοόλ είναι πολύ νέα εφόσον η αμφεταμίνη παρασκευάστηκε αρχικά στη Γερμανία το 1887 Μ.Χ. Η μεθαμφεταμίνη η οποία είναι ισχυρότερη και παράγεται με μεγαλύτερη ευκολία και σε μεγαλύτερες ποσότητες από την αμφεταμίνη δημιουργήθηκε στην Ιαπωνία το 1919Μ.Χ. και ο κύριος σκοπός χρήσης ήταν ιατρικός π.χ. για τη θεραπεία του άσματος. Η κρυσταλλική μεθαμφεταμίνη λόγο της υδρόλυτης ιδιότητας (δηλαδή διασπώνται οι χημικοί δεσμοί με προσθήκη νερού) που έχει μπορούσε να χορηγηθεί εύκολα με ένεση. Κατά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο η μεθαμφεταμίνη χορηγήθηκε πολλές φορές και από τα δυο στρατόπεδα στους στρατιώτες για να τους κρατήσουν άγρυπνους και σε εγρήγορση. Μάλιστα μεγάλες ποσότητες μεθαμφεταμίνης δίνονταν Ιάπωνες πιλότους καμικάζι πριν από τις αποστολές αυτοκτονίας(αριστερά)

. Μετά το τέλος του πολέμου τα αποθέματα μεθαμφεταμίνης τα οποία προορίζονταν για στρατιωτική χρήση στην Ιαπωνία διατέθηκαν στο κοινό με θλιβερό και αναμενόμενο αποτέλεσμα, η ενδοφλέβια χρήση μεθαμφεταμίνης να πάρει επιδημικές διαστάσεις. Σε όλη τη δεκαετία του 1950 η μεθαμφεταμίνη χορηγείται με συνταγή γιατρού ως διαιτητικό βοήθημα και για την καταπολέμηση της κατάθλιψης. Λόγο της εύκολης πρόσβασης που είχαν οι πολίτες σε μεθαμφεταμίνη χρησιμοποιήθηκε ως παραϊατρικό διεγερτικό από πολλές ομάδες ανθρώπων μερικοί από αυτούς ήταν σπουδαστές κολεγίων, οδηγούς φορτηγών και αθλητές και έτσι διαδόθηκε η χρήση του ναρκωτικού. Αυτή η εικόνα επιδεινώθηκε δραματικά στη δεκαετία του 1960 καθώς η αυξημένη διαθεσιμότητα της ενέσιμης μεθαμφεταμίνης, αύξησε και τη χρήση. Έπειτα το 1970 η Αμερικανική κυβέρνηση ποινικοποίησε τη χρήση της στο μεγαλύτερο μέρος των περιπτώσεων. Φυσικά αυτό έδωσε σε συμμορίες την ευκαιρία να πουλάνε μεθαμφεταμίνη παράνομα. Συγκεκριμένα συμμορίες μοτοσικλετιστών πήραν τον έλεγχο του μεγαλύτερου μέρους της παραγωγής και διανομής του ναρκωτικού. Η μεθαμφεταμίνη γνώρισε πολλούς χρήστες σε αγροτικές κοινότητες διότι κόστιζε λιγότερο από τη κοκαΐνη που προφανώς δεν μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά. Στη δεκαετία του 1990 οι μεξικανικές συμμορίες διακίνησης ναρκωτικών ιδρύουν μεγάλα εργαστήρια παρασκευής στην Καλιφόρνια. Ενώ αυτά τα ογκώδη εργαστήρια μπορούν να παράγουν 25 κιλά ουσίας σε ένα μόνο Σαββατοκύριακο δηλαδή σχεδόν 88 κιλά σε μόλις μια εβδομάδα , μικρότερα ιδιωτικά εργαστήρια έχουν ξεπηδήσει σε κουζίνες και διαμερίσματα, δίνοντας στο ναρκωτικό ένα από τα ονόματά του, «stove top». Από εκεί και πέρα διαδόθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες στην Ευρώπη, μέσω της Δημοκρατίας της Τσεχίας. Σήμερα, το μεγαλύτερο μέρος του ναρκωτικού που είναι διαθέσιμο στην Ασία, παράγεται στην Ταϊλάνδη, στη Μιανμάρ και στην Κίνα.

Πηγή :http://gr.drugfreeworld.org/home.html
Συγγραφέας : Αλεξίου Δημήτριος